Over de film
Hoe kan een vrouw zich begin jaren vijftig volledig toewijden aan haar gezin, om even later huis en haard te verlaten om pieken in de Himalaya te beklimmen? Vanaf haar 35e tot haar 75e is de Franse Maire-Louise Chapelle afwisselend zes maanden thuis en zes maanden weg. Soms met haar kinderen, meestal zonder. ‘Haar man moet geweten hebben dat haar laten vertrekken de enige optie was.’
Een expeditie van Marie-Louise Chapelle naar de Chaukhamba (7138 meter) in de Indiase Himalaya werd op 5200 meter hoogte geblokkeerd door de Zwitsers Lucien George en Victor Russenberger. Zij verboden de Française verder te klimmen. ‘Een vrouw op de top reduceert de berg tot een heuvel. Une montagne à vaches, een berg voor de koeien’, aldus de Zwitsers, die op 13 juni 1952 als eersten de top in de Garhwal Himalaya bereikten.
Marie-Louise beklom daarna met haar gids Edouard Frendo de naastgelegen Deo Dakhni (6075 meter).
Door een aangetrouwde oom kwam de Vlaamse regisseuse Ellen Vermeulen toevallig op het spoor van Maire-Louise Chapelle en haar foto- en filmarchief.
‘Ze fascineerde me, haar leven en haar onstilbare verlangen spraken me aan. Het denken over het maken van een film over haar leven liep voor mij parallel met het ontdekken van de bergen. Ik kon niet tot deze vrouw doordringen zonder zelf een proces door te maken. Ik heb een cursus gevolgd bij de Klim-en Bergsportfederatie en heb er al die jaren voor gezorgd dat ik superfit was, omdat de reis naar de Himalaya eraan zat te komen. Nu heb ik op z’n zachtst gezegd een klik met de bergen. Het is ook voor mij een noodzaak geworden. Ik ben er het liefst alleen. Er is niets zo vervelend als met de verkeerde mensen in de bergen te zijn.’
We horen een stem die uit Chapelles dagboeken leest en de koele voice-over van Vermeulen, die uiteindelijk nog het meest op zoek is naar zichzelf. Feitelijke en technische details zijn in deze dromerige documentaire dan ook ondergeschikt aan haar innerlijke queeste.
