Over de film
De thuisloze twintiger Owen wil niemand tot last zijn. Als hij zijn slaapplek wederom verliest, klopt hij na een zoektocht uiteindelijk aan bij zijn zusje Abbey. In de dagen die volgen doet Owen er alles aan om de schone schijn op te houden terwijl hij grip probeert te krijgen op een ellendige situatie die alleen maar verergert.
Uit angst om kleur te bekennen dwaalt Owen steeds verder af terwijl zijn wanhoop begint te groeien. Tegelijkertijd vallen er gaten in het beeld dat hij naar anderen ophoudt en moet Owen steeds verder gaan om zijn leugens in stand te houden.
Regievisie
“Het kost veel moed om kleur te bekennen. Niemand zit op een publieke vernedering te wachten. Bang om reputatieschade te lopen, wordt vooral gehandeld naar wat de buitenwereld verwacht. De maatschappelijke opinie wordt leidend,” vertelt regisseur Vincent Tilanus. “Alleen al in Nederland zijn er ontelbaar veel voorbeelden van het fenomeen ‘spook-studenten’ ofwel ‘pretend-studenten’; jongeren die soms jarenlang succesvol voor hun omgeving verbergen dat ze gesjeesd zijn door een vals imago van doorsnee student hoog te houden. Soms met grote financiële problemen, onzichtbare dakloosheid, depressie en zelfmoord tot gevolg.”
“Mijn fascinatie voor het onderwerp begon toen uitkwam dat ook één van mijn eigen beste vrienden lange tijd voor mij en onze omgeving heeft kunnen verbergen dat hij aan de grond zat. Hij hield hoog dat hij studeerde, werkte, en een doel had in zijn leven. Echter, het ontwijken van schuldeisers en dagelijks rondzwerven was zijn werkelijke bestaan. Hij kon in een wereld van succes niet de confrontatie aangaan met het feit dat het hem nièt was gelukt.”
“Nadat de waarheid vorig jaar boven water kwam was de reactie van veel mensen teleurstelling en woede. Ook ik heb me eerst lange tijd afgevraagd: Waarom zei je gewoonweg niet iets? Wat was er nodig om de waarheid naar boven water te laten komen? In retrospectief kom je erachter hoe al die tijd degene die je dierbaar is onder je eigen ogen onzichtbaar kapot is gegaan. Deze persoon deed zijn uiterste best om zijn ware gezicht te verbergen in de hoop als ‘normale’ jongen gezien te kunnen worden. Zijn bekentenis raakte mij enorm. Zijn verhaal bleek een universeel verhaal over schaamte en angst om kleur te bekennen.”
“In de zomer van 2017 ben ik meer onderzoek gaan doen naar de beweegredenen van jongeren die in deze situatie hebben gezeten. De vicieuze cirkel van leegte, schaamte en opgekropt verdriet is moeilijk te doorbreken. In de drang naar zelfstandigheid van de hedendaagse jeugd blijven sommige adolescenten achter. Je zet een glimlach op, maar je verliest de controle over je dagelijkse leven, waarbij je langzamerhand meer en meer afstand neemt van de mensen om je heen.”
“Ik vind het tragisch dat je al op zo’n jonge leeftijd zo sterk het gevoel kan hebben dat je koste wat kost moet verbloemen dat je hebt gefaald. De schaamte om de waarheid te vertellen, het beklemmende effect van schulden en constante gevoelens van onmacht op jonge leeftijd kunnen fataal zijn.”
“Ergens moet die onmacht, die schreeuw om hulp eruit, uit het systeem. Dit gevecht wilde ik laten zien. Het verhaal van Owen is gebaseerd op de ervaringen van deze jongeren. Door een fictiefilm over een jongen met dit gevecht te maken, hoop ik dicht bij zijn belevingswereld te kunnen komen door in te zoomen op de persoonlijke momenten. Ik heb de film gemaakt om een inkijk te geven in een buitengewoon personage die voor veel mensen toch herkenbaar en menselijk is, om zo een conflict en taboe dat alom in onze maatschappij aanwezig is meer begrijpelijk te maken. Door dit verhaal te vertellen op een persoonlijk niveau wil ik een kant laten zien die in artikelen en verhalen over het onderwerp vaak ontbreekt.”
