Over de film
Tijdens het ziekbed en na het overlijden van zijn moeder maakte filmmaker Roy Seerden een intense periode door waarin hij zich voelde aangetrokken tot het opzoeken van grenzen. Hij reed hard in zijn auto, dwaalde ‘s nachts over straat, verloor zich in seks en drugs en had altijd muziek op staan, ongeacht het tijdsstip.
Gedurende die periode van heftigheid moest hij steeds vaker denken aan zijn vroegere buurman Antoine. Als kind was Roy door hem gefascineerd en nu, terugkijkend, leek het alsof die buurman in Sittard toen hetzelfde doormaakte als Roy nu. Roy herinnert zich niet veel meer dan de muziek die hij ‘s nachts luisterde: Danse Macabre, en toch heeft hij het vermoeden dat die vriendelijke buurman zich ook verloor in de heftigheid.
Antoine hield zich niet aan de regels van de maatschappij en werd uiteindelijk, na jaren van overlast, uit huis geplaatst. Ademloos stond Roy -toen 6 jaar oud- te kijken vanuit het raam van de overbuurvrouw en zag hij hoe de meubels in een grote gele container getild werden. Het moment heeft een diepe indruk gemaakt op Roy. Sinds het mysterie van buurman Antoine weer opgerakeld is, is de fascinatie voor hem misschien nog wel sterker dan ooit. Hij besluit zich in spraakmemo’s aan hem te richten en gaat uiteindelijk zelfs naar hem op zoek.
Dit verhaal van twee levens die elkaar twintig jaar geleden kruisten in de Bretagnestraat in Sittard wordt verteld in één zeer persoonlijk en gedurfd documentaire essay. Het vertelt het verhaal van Roy en de intense periode die hij doormaakte na het slechte nieuws over zijn moeder. Veel verschillende personages en scènes vormen een collage die deze intense periode verbeeldt. Dan, wanneer die periode tot een einde komt en Roy weer is geland in de maatschappij, ontmoet hij Antoine. Wat dreef zijn oude buurman in die intense periode voor zijn huisuitzetting?
Regievisie
“Nog goed herinner ik mij een moment van besef, alsof ik plots eventjes ontwaakte uit de roes waarin ik verkeerde en mijn bizarre situatie waarin ik mij bevond even met wat meer afstand kon bekijken,” vertelt Roy Seerden. “Ik was onder invloed en had wilde seks met een man die niet eens mijn type is. Toch genoot ik ervan en ging ik er (tot dat moment) helemaal in op, alsof ik niets te verliezen had. Vervolgens keek ik naar het gedachtenis kaartje van mijn moeder, slechts een meter van mij (en de seks) vandaan. Wat trekt mij sinds 16 juni 2016 (de dag van mijn moeders diagnose) elke keer tot die grens of zelfs eroverheen?”
“Het ene moment zit je bij je moeder aan het ziekbed, het andere moment scheur je met 110 km per uur over verlaten landweggetjes. Dan is er de crematie en vervolgens heb ik weer seks met Jan en alleman óf sta ik weer tot in de ochtend te dansen in mijn kamer, meegenomen door de muziek van die nacht. De snelle afwisseling van al die momenten met hun veelal extreme karakters zijn voor mij de belangrijkste motivatie voor de film en de vorm waarin hij gemaakt is. Een (stijl) afspraak met de kijker binnen een film staat normaal gesproken vast en afwijken daarvan wordt bestempeld als stijlbreuk. Ik wil de kijker hetzelfde turbulente gevoel geven dat ik zo kenmerkend vind voor mijn beleving van die periode, juist door middel van stijlbreuk. Door de kijker van het één in het ander terecht te laten komen (verschillende impressies die elkaar opvolgen) creëren we een visuele reis die het gevoel van die periode overbrengt op de kijker: filmisch, absurd, onbestemd en kleurrijk.”
“De eerste periode van rouw heb ik ervaren als een andere staat van zijn waar je jezelf aan moet overgeven: het overkomt je. En hopelijk doet de film At Midnight Plays A Dance-Tune precies dat. Het niet kunnen bevatten van dat wat zich allemaal voordoet, zorgde ervoor dat emoties en besef pas veel later kwamen. Toch was ik mij altijd wel bewust van een verstandhouding met de oordelende maatschappij. Grenzen opzoeken, dat hoort niet thuis in de huidige samenleving en als ik zelf al amper begrijp wat er aan de hand is, hoe kan een buitenstaander dat dan wel?”
“De enige persoon waarvan ik kon bedenken dat hij ook zoiets heeft meegemaakt, was mijn oude buurman Antoine. Avonden en nachten lag ik wakker van zijn muziek en vooral Danse Macabre (het klassieke stuk dat hij veelvuldig luisterde) heeft een blijvende indruk op mij achter gelaten. Het verhaal dat Danse Macabre behelst, heeft veel overeenkomsten met mijn periode; misschien gold dit ook wel voor Antoine destijds? Rouwen doe je alleen en dat maakt het soms eenzaam en met die gedachte is het idee voor de spraakmemo’s ontstaan die nu een belangrijk deel uitmaken van de film. De berichten zijn gericht aan een man, die mogelijk ook een periode van rouw heeft gehad 20 jaar geleden. Gaat hij het antwoord zijn op het mysterie van toen en de vragen van nu?”
“De parallellen tussen Danse Macabre, het gedrag dat ik mij als buitenstaander herinner van die oude buurman Antoine en mijn eigen periode vormen samen de belangrijkste elementen in het verhaal.”
